آرگومان ها ورودی دستور هستند. هر چیزی که بعد از دستور قرار می دهید آرگومان است (از جمله گزینه ها). از نظر فنی، همه گزینه ها آرگومان هستند. اما همه استدلال ها گزینه نیستند. گزینه ها فقط رفتار دستور را تغییر می دهند. آرگومان ها خروجی فرمان را کنترل می کنند. آنها یک هدف را برای دستور مشخص می کنند. آرگومان ها نیز اختیاری هستند. اگر آنها را مشخص نکنید، دستور از مقادیر پیش فرض استفاده می کند.
بیایید چند مثال ببینیم:
$ls
$ls data
$ls -l dataاولین دستور محتویات دایرکتوری فعلی را نمایش می دهد. این دستور از هیچ گزینه یا آرگومانی استفاده نمی کند.
دستور دوم از یک آرگومان استفاده می کند. ما نام دایرکتوری داده را به عنوان آرگومان مشخص کردیم. اگر دایرکتوری هدف را مشخص کنیم، دستور ls محتوای دایرکتوری مشخص شده را نمایش می دهد.
فرمان سوم از یک آرگومان و یک گزینه استفاده می کند. این گزینه دستور نمایش خروجی را در قالب لیست همراه با اطلاعات دقیق می دهد. آرگومان به فرمان دستور می دهد تا محتوای دایرکتوری مشخص شده را به جای دایرکتوری فعلی نمایش دهد.
به این ترتیب، می‌توانیم از گزینه‌ها و آرگومان‌ها برای تغییر رفتار و خروجی پیش‌فرض دستور استفاده کنیم.
محمد مهدی سفیداری
